امنیت شبکه

چطور میتوان یک شبکه را به بالاترین سطح امنیت رساند؟
برای افزایش سطح امنیت یک شبکه، می‌توانید اقداماتی را به کار ببندید که شامل موارد زیر است:

1. استفاده از فایروال: نصب و پیکربندی فایروال برای کنترل ترافیک ورودی و خروجی.
2. رمزگذاری داده‌ها: استفاده از پروتکل‌های رمزگذاری مانند SSL/TLS برای محافظت از داده‌ها در حال انتقال.
3. سیستم‌های شناسایی و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS): نصب سیستم‌های مانیتورینگ برای شناسایی و جلوگیری از حملات.
4. بروزرسانی نرم‌افزارها: اطمینان از به‌روزرسانی‌های منظم برای سیستم‌عامل‌ها و نرم‌افزارها.
5. کنترل دسترسی: پیاده‌سازی سیاست‌های دسترسی مبتنی بر نقش و استفاده از احراز هویت دو مرحله‌ای.
6. آموزش کاربران: برگزاری دوره‌های آموزشی برای آگاه‌سازی کاربران درباره تهدیدات سایبری و بهترین شیوه‌ها.
7. پشتیبان‌گیری منظم: تهیه نسخه‌های پشتیبان از داده‌ها و سیستم‌ها برای بازیابی در صورت وقوع حمله.
8. نظارت و تحلیل ترافیک: مانیتورینگ مستمر ترافیک شبکه برای شناسایی رفتارهای غیرعادی.
9. استفاده از VPN: ایجاد شبکه‌های خصوصی مجازی برای محافظت از ارتباطات از راه دور.
10. مدیریت نقاط ضعف: شناسایی و برطرف کردن آسیب‌پذیری‌های امنیتی به‌طور منظم.



اجرای این اقدامات به ایجاد یک لایه دفاعی چندگانه کمک می‌کند و سطح امنیت شبکه را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد.

منظور از امنیت فیزیکی در شبکه چیست؟
امنیت فیزیکی در شبکه به مجموعه تدابیر و اقداماتی اشاره دارد که برای محافظت از زیرساخت‌های سخت‌افزاری و تجهیزات شبکه به کار می‌روند. این اقدامات شامل موارد زیر است:
1. کنترل دسترسی: محدود کردن دسترسی فیزیکی به اتاق‌های سرور و تجهیزات شبکه از طریق قفل‌ها، کارت‌های هوشمند یا بیومتریک.
2. نظارت تصویری: استفاده از دوربین‌های مداربسته برای مانیتورینگ مناطق حساس و شناسایی دسترسی‌های غیرمجاز.
3. محافظت در برابر بلایای طبیعی: استفاده از تجهیزات و طراحی‌های مناسب برای جلوگیری از آسیب‌های ناشی از سیل، زلزله یا آتش‌سوزی.
4. موقعیت مکانی: انتخاب مکان مناسب برای سرورها و تجهیزات شبکه که به دور از تهدیدات فیزیکی باشد.
5. تامین برق و پشتیبانی: استفاده از UPS و ژنراتور برای اطمینان از تامین برق در مواقع اضطراری.
6. ایجاد سیاست‌های امنیتی: تدوین و اجرای سیاست‌هایی برای کنترل و نظارت بر دسترسی‌های فیزیکی به تجهیزات.
این اقدامات به حفظ یکپارچگی و عملکرد صحیح شبکه کمک می‌کنند و از دسترسی غیرمجاز و آسیب‌های فیزیکی جلوگیری می‌کنند.

منظور از امنیت شبکه چیست؟
امنیت شبکه به مجموعه‌ای از سیاست‌ها، فناوری‌ها و اقدامات گفته می‌شود که به منظور محافظت از یک شبکه و داده‌های آن در برابر تهدیدها و حملات مختلف انجام می‌شود. هدف از امنیت شبکه، تضمین یکپارچگی، محرمانگی و دسترسی به اطلاعات در یک سیستم شبکه‌ای است. این شامل حفاظت از داده‌ها در حین انتقال، محافظت از شبکه در برابر حملات سایبری مانند نفوذها، ویروس‌ها، حملات DDoS، و سوءاستفاده‌های دیگر است.
ابزارها و راهکارهای امنیت شبکه شامل موارد زیر هستند:
1. فایروال‌ها (Firewalls): کنترل ورود و خروج داده‌ها بر اساس قوانین امنیتی.
2. رمزنگاری (Encryption): حفاظت از داده‌ها با کدگذاری آن‌ها به‌طوری که تنها کاربران مجاز بتوانند آن را بخوانند.
3. سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS): شناسایی و جلوگیری از فعالیت‌های مشکوک یا حملات.
4. کنترل دسترسی (Access Control): محدود کردن دسترسی به منابع شبکه تنها به افراد مجاز.
5. VPN (شبکه‌های خصوصی مجازی): ایجاد اتصالات امن از راه دور به شبکه.
امنیت شبکه برای سازمان‌ها و کسب‌وکارها بسیار حیاتی است زیرا حملات موفقیت‌آمیز می‌توانند منجر به سرقت اطلاعات حساس، اختلال در خدمات یا خسارات مالی و اعتباری شوند.

منظور از امنیت داده چیست؟
امنیت داده به مجموعه‌ای از سیاست‌ها، فرآیندها و فناوری‌هایی اشاره دارد که برای محافظت از داده‌ها در برابر دسترسی غیرمجاز، فساد، از دست رفتن و سرقت به کار می‌روند. هدف اصلی امنیت داده حفظ محرمانگی، یکپارچگی و دسترس‌پذیری اطلاعات است.
مفاهیم کلیدی امنیت داده شامل موارد زیر است:
1. محرمانگی (Confidentiality): اطمینان از اینکه تنها افراد مجاز به داده‌ها دسترسی دارند. این هدف معمولاً با استفاده از روش‌های رمزنگاری و کنترل‌های دسترسی پیاده‌سازی می‌شود.
2. یکپارچگی (Integrity): حفاظت از داده‌ها در برابر تغییرات غیرمجاز یا خرابکاری، به‌طوری که داده‌ها دقیق و قابل اعتماد باقی بمانند.
3. دسترس‌پذیری (Availability): اطمینان از اینکه داده‌ها و سیستم‌ها در دسترس کاربران مجاز هستند، هنگامی که به آن‌ها نیاز دارند.
ابزارها و تکنیک‌های امنیت داده شامل موارد زیر می‌شوند:
رمزنگاری (Encryption): تبدیل داده‌ها به فرمتی غیرقابل خواندن برای افراد غیرمجاز.
پشتیبان‌گیری (Backup): ایجاد نسخه‌های پشتیبان از داده‌ها برای بازیابی در مواقع از دست رفتن یا خراب شدن.
کنترل‌های دسترسی (Access Control): تعیین اینکه چه کسانی می‌توانند به داده‌های خاص دسترسی داشته باشند و چه عملیاتی می‌توانند روی آن انجام دهند.
احراز هویت (Authentication): تأیید هویت کاربران برای اطمینان از اینکه افراد مجاز به داده‌ها دسترسی دارند.
پایش و نظارت (Monitoring): بررسی فعالیت‌های کاربران و سیستم‌ها برای شناسایی فعالیت‌های مشکوک.
امنیت داده به‌ویژه برای سازمان‌ها و افراد دارای اطلاعات حساس (مانند اطلاعات مالی، بهداشتی، یا تجاری) از اهمیت بالایی برخوردار است، زیرا نقض امنیت داده می‌تواند منجر به خسارات مالی، نقض حریم خصوصی و از دست رفتن اعتماد عمومی شود.
منظور از امنیت نرم افزاری چیست؟
امنیت نرم‌افزاری به مجموعه‌ای از اقدامات، تکنیک‌ها و روش‌های طراحی و توسعه اشاره دارد که هدف آن محافظت از نرم‌افزارها در برابر تهدیدها و آسیب‌پذیری‌های مختلف است. هدف اصلی امنیت نرم‌افزاری، جلوگیری از حملات، سوءاستفاده‌ها و دسترسی غیرمجاز به نرم‌افزارها و داده‌هایی است که در آن‌ها ذخیره شده یا پردازش می‌شوند.
امنیت نرم‌افزاری در تمام مراحل چرخه عمر توسعه نرم‌افزار (SDLC) در نظر گرفته می‌شود و شامل موارد زیر است:
1. طراحی امن (Secure Design): اطمینان از اینکه نرم‌افزار به گونه‌ای طراحی شده است که در برابر تهدیدهای بالقوه مقاوم باشد. این شامل در نظر گرفتن مدل‌های تهدید و استفاده از اصول طراحی امن مانند کمینه‌سازی سطح حمله و اصل کمینه دسترسی می‌شود.
2. بررسی و تست امنیتی (Security Testing): شناسایی و رفع آسیب‌پذیری‌های نرم‌افزار از طریق ابزارها و تست‌های مختلف مانند تست نفوذ (Penetration Testing)، تحلیل کد (Code Analysis)، و تست فازی (Fuzz Testing).
3. مدیریت آسیب‌پذیری‌ها (Vulnerability Management): شناسایی، اصلاح و مدیریت آسیب‌پذیری‌های کشف شده در نرم‌افزار برای جلوگیری از سوءاستفاده‌های احتمالی.
4. به‌روزرسانی‌های امنیتی (Security Patches): ارائه به‌روزرسانی‌های منظم برای نرم‌افزار به‌منظور رفع آسیب‌پذیری‌های جدیدی که کشف می‌شوند.
5. احراز هویت و کنترل دسترسی (Authentication and Access Control): اطمینان از اینکه فقط کاربران مجاز می‌توانند به نرم‌افزار و داده‌های آن دسترسی داشته باشند.
6. رمزنگاری (Encryption): محافظت از داده‌های حساس نرم‌افزار با رمزنگاری آن‌ها، چه در حین انتقال و چه در حالت ذخیره‌سازی.
مزایای امنیت نرم‌افزاری شامل موارد زیر است:
حفاظت از داده‌ها: جلوگیری از سرقت یا دسترسی غیرمجاز به اطلاعات حساس.
افزایش اعتماد کاربر: کاربران بیشتر به نرم‌افزارهای امن اعتماد دارند.
جلوگیری از خسارات مالی: حملات سایبری و نقض‌های امنیتی می‌توانند خسارات مالی بزرگی به شرکت‌ها وارد کنند.
به‌طور کلی، امنیت نرم‌افزاری نه تنها به کاهش ریسک‌های حملات کمک می‌کند، بلکه به اطمینان از عملکرد صحیح و قابل اعتماد نرم‌افزار در طول زمان نیز کمک می‌کند.
منظور از امنیت زیرساخت چیست؟
امنیت زیرساخت به مجموعه‌ای از اقدامات و راهکارها برای محافظت از زیرساخت‌های فیزیکی و دیجیتالی حیاتی در برابر تهدیدها و حملات مختلف اشاره دارد. این زیرساخت‌ها می‌توانند شامل سیستم‌ها، شبکه‌ها، سرورها، پایگاه‌های داده، تجهیزات ارتباطی و حتی نیروگاه‌ها، سدها و شبکه‌های حمل و نقل باشند. امنیت زیرساخت به‌ویژه برای سازمان‌ها و دولت‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است، زیرا اختلال یا آسیب به زیرساخت‌های حیاتی می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای برای جامعه، اقتصاد و امنیت ملی داشته باشد.
اجزای کلیدی امنیت زیرساخت عبارتند از:
1. حفاظت فیزیکی: شامل تأمین امنیت تجهیزات فیزیکی مانند سرورها، مراکز داده، شبکه‌های ارتباطی و تجهیزات زیرساختی دیگر. این می‌تواند شامل استفاده از دوربین‌های امنیتی، دسترسی محدود به مکان‌های حساس، و مانیتورینگ ۲۴ ساعته باشد.
2. حفاظت سایبری: شامل اقدامات امنیت سایبری برای محافظت از زیرساخت‌های دیجیتال در برابر حملات سایبری مانند حملات DDoS، نفوذهای هکری، ویروس‌ها و بدافزارها. این بخش از امنیت زیرساخت، استفاده از فایروال‌ها، رمزنگاری، سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS/IPS) و روش‌های مدیریت آسیب‌پذیری را در بر می‌گیرد.
3. تاب‌آوری و پایداری: اطمینان از اینکه زیرساخت‌ها می‌توانند در مواجهه با حملات یا حوادث، به سرعت بهبود یابند و به کار خود ادامه دهند. این شامل استفاده از طرح‌های بازیابی بحران (Disaster Recovery Plans)، پشتیبان‌گیری منظم و طراحی سامانه‌ها به‌گونه‌ای است که به‌صورت پیوسته (High Availability) عمل کنند.
4. کنترل دسترسی: محدود کردن دسترسی به تجهیزات و داده‌های زیرساخت به افراد و سامانه‌های مجاز. این می‌تواند شامل احراز هویت چند مرحله‌ای (Multi-factor Authentication) و سیاست‌های مدیریت هویت و دسترسی (IAM) باشد.
5. پایش و نظارت: نظارت مداوم بر فعالیت‌های شبکه و زیرساخت برای شناسایی رفتارهای غیرمعمول و حملات بالقوه. سیستم‌های SIEM (مدیریت رویدادهای امنیت اطلاعات) برای جمع‌آوری و تحلیل داده‌های مربوط به امنیت به‌کار می‌روند.
6. هماهنگی و همکاری: زیرساخت‌ها به‌طور معمول وابسته به چندین سازمان و نهاد هستند، بنابراین هماهنگی و همکاری بین نهادهای دولتی، خصوصی و سایر بازیگران کلیدی برای حفاظت از زیرساخت‌های حیاتی ضروری است.
مثال‌هایی از زیرساخت‌های حیاتی که نیاز به امنیت دارند:
شبکه‌های انرژی و برق: نیروگاه‌ها، شبکه‌های انتقال و توزیع برق.
سیستم‌های حمل و نقل: متروها، فرودگاه‌ها و سیستم‌های ترافیکی.
ارتباطات: شبکه‌های مخابراتی و اینترنت.
زیرساخت‌های مالی: بانک‌ها و سیستم‌های پرداخت الکترونیکی.
مراکز درمانی و بهداشتی: بیمارستان‌ها و سیستم‌های اطلاعات پزشکی.
اهمیت امنیت زیرساخت: اختلال یا حمله به زیرساخت‌های حیاتی می‌تواند عواقب جدی برای عملکرد عادی یک کشور یا جامعه داشته باشد. بنابراین، تضمین امنیت این زیرساخت‌ها نه تنها از نظر اقتصادی و اجتماعی مهم است، بلکه از لحاظ امنیت ملی نیز ضروری به حساب می‌آید.

منظور از امنیت کاربری چیست؟
امنیت کاربری به مجموعه‌ای از روش‌ها، فناوری‌ها و اقدامات گفته می‌شود که به‌منظور محافظت از حساب‌های کاربری و هویت دیجیتال افراد در سیستم‌های مختلف به کار می‌روند. هدف اصلی امنیت کاربری این است که از دسترسی غیرمجاز به حساب‌های کاربری، اطلاعات شخصی و داده‌های حساس جلوگیری کند و اطمینان حاصل شود که فقط افراد مجاز می‌توانند به سیستم‌ها و منابع دسترسی داشته باشند.
مفاهیم کلیدی امنیت کاربری شامل موارد زیر است:
1. احراز هویت (Authentication): فرایند تأیید هویت کاربر برای اطمینان از اینکه فرد واقعاً همان کسی است که ادعا می‌کند. روش‌های متداول احراز هویت عبارتند از:
گذرواژه‌ها (Passwords): ساده‌ترین روش احراز هویت که کاربران با استفاده از رمز ورود به سیستم دسترسی پیدا می‌کنند.
احراز هویت چندمرحله‌ای (Multi-Factor Authentication - MFA): استفاده از چندین روش احراز هویت مانند رمز عبور به‌همراه یک کد تأیید که به تلفن همراه ارسال می‌شود یا استفاده از اثر انگشت.
احراز هویت بیومتریک: استفاده از ویژگی‌های فیزیکی مانند اثر انگشت، تشخیص چهره یا اسکن چشم برای تأیید هویت کاربر.
2. مدیریت دسترسی (Access Control): تعیین سطوح دسترسی برای کاربران مختلف به‌طوری که فقط افراد مجاز به منابع خاص یا داده‌ها دسترسی داشته باشند. این می‌تواند به‌صورت نقش‌محور (Role-Based Access Control - RBAC) یا سیاست‌محور (Policy-Based Access Control) پیاده‌سازی شود.
3. مدیریت رمز عبور (Password Management): استفاده از روش‌های امن برای ایجاد، ذخیره و مدیریت رمزهای عبور به‌منظور جلوگیری از نفوذهای ناشی از رمزهای عبور ضعیف. ابزارهای مدیریت رمز عبور و استفاده از گذرواژه‌های قوی و منحصر به فرد از راهکارهای رایج در این حوزه هستند.
4. کنترل دسترسی مبتنی بر زمان یا مکان (Contextual Access Control): محدود کردن دسترسی به منابع تنها از مکان‌ها یا زمان‌های خاص. برای مثال، ممکن است دسترسی به سیستم تنها در ساعات کاری یا از طریق آدرس‌های IP مشخص مجاز باشد.
5. تشخیص و مقابله با تهدیدات (Threat Detection and Mitigation): نظارت بر فعالیت‌های کاربران برای شناسایی رفتارهای مشکوک، مانند تلاش‌های مکرر برای ورود ناموفق، تغییرات ناگهانی در الگوهای دسترسی یا فعالیت‌هایی که نشان‌دهنده نفوذ به حساب کاربری است.
6. آموزش کاربران: آموزش کاربران درباره بهترین روش‌های امنیتی، مانند ایجاد گذرواژه‌های قوی، شناخت ایمیل‌های فیشینگ، و اهمیت استفاده از احراز هویت چندمرحله‌ای.
7. کنترل‌های امنیتی حساب کاربری (Account Security Controls): ابزارهایی مانند قفل کردن حساب کاربری بعد از تعداد مشخصی تلاش ناموفق برای ورود، محدود کردن تعداد دفعات تغییر رمز عبور یا تنظیم مجدد رمز عبور و همچنین استفاده از اعلان‌ها برای اطلاع‌رسانی به کاربران در صورت شناسایی فعالیت‌های مشکوک.
مزایای امنیت کاربری شامل موارد زیر است:
محافظت از اطلاعات شخصی: جلوگیری از سرقت اطلاعات حساس مانند اطلاعات مالی، ایمیل‌ها یا پیام‌های شخصی.
جلوگیری از دسترسی غیرمجاز: اطمینان از اینکه فقط افراد مجاز می‌توانند به منابع خاصی دسترسی پیدا کنند.
حفاظت از هویت دیجیتال: جلوگیری از سرقت هویت که می‌تواند منجر به مشکلات حقوقی و مالی برای کاربران شود.
اهمیت امنیت کاربری: در دنیای دیجیتال امروزی، تهدیدهای زیادی مانند هک حساب‌های کاربری، حملات فیشینگ و سرقت هویت وجود دارد. بنابراین، امنیت کاربری یکی از مهم‌ترین بخش‌های امنیت اطلاعات است که به حفاظت از حریم خصوصی و داده‌های حساس افراد کمک می‌کند.
بهترین اقدام برای امن کردن شبکه به ترتیب کدام است؟
برای امن کردن شبکه، اقدامات متعددی باید به ترتیب و با دقت اجرا شوند تا امنیت کامل تضمین شود. این مراحل به ترتیب عبارتند از:
1. تعیین سیاست‌های امنیتی شبکه (Security Policies)
اولین و مهم‌ترین گام ایجاد و تدوین سیاست‌های امنیتی شبکه است که باید شامل دستورالعمل‌ها و قواعد مربوط به استفاده، دسترسی، و مدیریت منابع شبکه باشد. این سیاست‌ها باید به‌طور واضح تعاریف دسترسی کاربران، محدودیت‌ها و الزامات امنیتی را مشخص کند.
2. استفاده از فایروال (Firewall)
فایروال‌ها نقش حیاتی در کنترل ترافیک ورودی و خروجی شبکه دارند. با تنظیم فایروال می‌توان ترافیک غیرمجاز را مسدود کرد و دسترسی‌های ناخواسته به شبکه را کنترل نمود. مهم است که قوانین فایروال به‌طور منظم به‌روزرسانی و بازبینی شوند.
3. پیاده‌سازی سیستم‌های تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)
سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS) و جلوگیری از نفوذ (IPS) برای شناسایی فعالیت‌های مشکوک و مقابله با حملات احتمالی به کار می‌روند. این سیستم‌ها می‌توانند به‌طور فعال به شناسایی و جلوگیری از حملات سایبری بپردازند.
4. رمزنگاری داده‌ها (Data Encryption)
رمزنگاری داده‌ها چه در حین انتقال و چه در حالت ذخیره‌سازی یکی از روش‌های اصلی برای جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به اطلاعات حساس است. استفاده از پروتکل‌های امن مانند TLS/SSL برای ترافیک وب و VPN برای اتصالات راه دور اهمیت زیادی دارد.
5. کنترل دسترسی به شبکه (Access Control)
تعیین سطوح دسترسی برای کاربران و دستگاه‌ها در شبکه باید به‌طور دقیق کنترل شود. این شامل پیاده‌سازی مکانیزم‌های احراز هویت قوی (مانند احراز هویت چندمرحله‌ای) و همچنین مدیریت دسترسی بر اساس نقش (Role-Based Access Control - RBAC) می‌شود.
6. به‌روزرسانی منظم نرم‌افزارها و سخت‌افزارها
اطمینان از اینکه تمامی سیستم‌عامل‌ها، نرم‌افزارها و دستگاه‌های شبکه به‌طور منظم به‌روزرسانی می‌شوند تا آخرین آسیب‌پذیری‌ها و حفره‌های امنیتی برطرف شود. این به‌روزرسانی‌ها شامل فریم‌ور‌های تجهیزات شبکه، سیستم‌عامل‌ها و برنامه‌های کاربردی است.
7. پیکربندی امن روترها و سوئیچ‌ها
تجهیزات شبکه مانند روترها و سوئیچ‌ها باید به‌درستی پیکربندی شوند تا از دسترسی‌های غیرمجاز و حملات جلوگیری شود. از جمله اقدامات مهم:
غیرفعال کردن پورت‌ها و سرویس‌های غیرضروری
استفاده از رمزهای عبور قوی برای دسترسی به تجهیزات
محدود کردن دسترسی مدیریتی به آدرس‌های IP مشخص
8. نظارت مداوم بر شبکه (Network Monitoring)
نظارت مداوم بر فعالیت‌های شبکه با استفاده از ابزارهای مانیتورینگ و ثبت رویدادها (log) برای شناسایی فعالیت‌های غیرمعمول یا حملات احتمالی بسیار مهم است. این اطلاعات می‌تواند به شناسایی زودهنگام تهدیدات و پاسخ سریع به آن‌ها کمک کند.
9. استفاده از VPN برای ارتباطات از راه دور
استفاده از شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) برای کاربران و دستگاه‌هایی که از راه دور به شبکه دسترسی دارند، به ایجاد اتصالات امن کمک می‌کند. این اقدام جلوی نفوذ به شبکه از طریق کانال‌های ناامن را می‌گیرد.

10. آموزش کاربران و کارکنان
یکی از مهم‌ترین جنبه‌های امنیت شبکه، آموزش کاربران در مورد بهترین روش‌های امنیتی است. این آموزش‌ها باید شامل آگاهی از حملات فیشینگ، استفاده از رمزهای عبور قوی و مدیریت ایمن داده‌ها باشد. کاربران اغلب ضعیف‌ترین حلقه در زنجیره امنیت هستند، بنابراین آگاهی‌بخشی آن‌ها حیاتی است.
11. پیاده‌سازی پشتیبان‌گیری منظم (Regular Backup)
پشتیبان‌گیری منظم از داده‌های شبکه برای بازیابی در صورت حملات سایبری مانند باج‌افزارها (Ransomware) یا خرابی‌های سخت‌افزاری ضروری است. این نسخه‌های پشتیبان باید در مکان‌های امن و جداگانه نگهداری شوند.
12. پیاده‌سازی بخش‌بندی شبکه (Network Segmentation)
شبکه باید به بخش‌های کوچکتر تقسیم شود تا در صورت بروز حمله، نفوذ محدود به یک بخش خاص باشد و سایر بخش‌ها در امان بمانند. این روش حمله را سخت‌تر می‌کند و مهاجم نمی‌تواند به‌راحتی به کل شبکه دسترسی پیدا کند.
13. تست نفوذ (Penetration Testing)
انجام تست نفوذ به‌طور منظم برای شناسایی آسیب‌پذیری‌ها و نقاط ضعف شبکه از دیدگاه یک مهاجم بالقوه اهمیت دارد. این آزمون‌ها به شناسایی نقاط ضعف کمک کرده و امکان بهبود اقدامات امنیتی را فراهم می‌کنند.
14. ایجاد برنامه بازیابی بحران (Disaster Recovery Plan - DRP)
داشتن یک برنامه مشخص برای بازیابی در صورت حملات یا خرابی‌های شدید ضروری است. این برنامه باید شامل فرآیندهای دقیق برای بازگرداندن شبکه و سرویس‌های آن به حالت عادی باشد.
با اجرای این اقدامات به ترتیب و به‌طور منظم، می‌توان امنیت شبکه را بهبود بخشید و از تهدیدات مختلف سایبری و خطرات مرتبط با آن جلوگیری کرد.